Doorgaan naar hoofdcontent

Klaar

Vandaag kreeg je die felbegeerde klavertje 4. Zo'n mooie groene voor aan je tikiring met al die andere tiki's die staan voor een behandeling. Mama nam em in in ontvangst en degene die em gaf riep nog hoe fijn t was. Jaja heel fijn. Tuurlijk. 1 groot feest...
Lieve Glenn
Vandaag was het weer zo ver; een eind rijden naar Groningen! En je deed iets waar mama wel lang naar uit had gekeken..je liep door dat grote ziekenhuis! En je keek je ogen uit. Er werd alle kanten op gelopen behalve de goede. Op een 'goed' moment was je t zat en bleef je fijn zitten. Midden in t ziekenhuis. Toen was mama daar weer om je te dragen. De zware poemel, waarvan we later wisten;11,5 kilo en 85 cm ;) 2 kilo sinds je ontslag! Supergoed!
Dok vond je een supergrote jongen die er goed uitziet. En leuk ook. 
Huilen deed je. Toen met de hartecho. Van tevoren had je die ambulance auto uit een kamertje met toestemming gepikt en was daar zo lief mee aan t spelen. Toen ik je oppakte om naar de echo te gaan werd je woest! Niet alles hebben ze daardoor in beeld kunnen brengen. Ondanks t Zandkasteel op de tv en t gezang van de mw die de echo maakte. Het hielp niet. Mn arme vent....huilen, zo hard!
De dok had niet veel woorden nodig. De rechterkant van je hart is ten opzichte van de linkerkant normaal geworden. Met andere woorden; je bent gezond! En dok zei: over 3 jaar terugkomen. Oke, over 3 jaar. 'Wat?!?!' dacht mama. 'Dan pas??' Dus dat...eigenlijk zou ik een groot feest kunnen geven, maar die komt nog. Want zo voelt het nog even helemaal niet. Van de dood dicht in de ogen kijken naar springlevend en gezond in 21 maanden. Met daar tussen intensieve periodes, van de eerste spoesopname,met controles, een operatie...
Mama heeft daarom het ziekenhuis nog eens goed aan de binnenkant bekeken. Niet dat k er nou zo graag kom. Of toch eigenlijk wel?! Ze hebben je er ook beter gemaakt. En ook gewoon veel meegemaakt. Mn ongeduldige ik geeft het maar weer tijd om te wennen aan t idee en blij te kunnen zijn met dit prachtige gegeven. Het is immers een reeks van wonderen waardoor we staan waar we nu staan. En zo'n mooi lichtpunt na de afgelopen weken :) 
En jij, jij bent mama's ongelooflijke kanjer!
Ik lief jou ♡
Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen