Doorgaan naar hoofdcontent

Voor de papa van Glenn

Lieve Lief, (mijn grote man, papa van Glenn)

Toen k je bijna 13 jaar geleden ontmoette, wist ik niet of dat iets zou betekenen. Of het iets zou zijn waar we nu zouden staan. En niet om nou tot in detail terug te blikken, maar wat zijn we samen gegroeid. We hadden beiden een hoop te leren. Samen een soort van volwassen worden. Met alle ups en downs, zoals dat gaat om samen te zijn. Het is nu eenmaal hard werken.

Ik wist niet hoe dat ging met liefde op het eerste gezicht. Of een prins op het witte paard.

Na alle mooie momenten van ons samenzijn; een huis kopen, trouwen, ja ik denk nog vaak terug aan het moment dat ik jou ten huwelijk vroeg. Niet helemaal hoe ik het bedacht had, maar het maakt niks uit. En onze kers op de taart Glenn.

Ik ben trots op je. Het was zeker niet altijd makkelijk. En nog steeds niet altijd. Ons samenzijn heeft een flinke dauw gekregen.
In de periode in Groningen heb je mij er letterlijk doorheen gesleept gewoon, door er domweg voor mij te zijn. Evenals de 2e keer daar en na ons ongeluk. En ook nu....

We kunnen nog altijd lachen. Nog altijd grappen maken en samen lachen om Glenn.
We huilen soms en we ergeren soms. We ruziën soms en we mopperen soms. En vaak treffen we elkaar weer ergens halverwege.

Na alle ellende kan ik in ieder geval zeggen dat dit ware liefde is.

Ik lief jou!

Liefs
Geertje

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen