Life may not be the party we've hoped for but while we are here we should dance ...
Nee, ik wil hier geen treurig verhaal van maken. Zeker niet omdat het leven meer bestaat dan alleen uit dat.
Ontkennen kan ik het ook zeker niet. Ik zoek ook al langer naar woorden om dit te kunnen verwoorden, ze leken er gewoon niet te zijn.
Ik wilde altijd een moeder zijn die ik in gedachten had, maar dan moet juist dat soort kind wel bestaan. En dat is t 'em juist. Hij bestaat niet.
Een gezond kind. Een kind dat volgens de lijnen meegroeit en gewoon in het (mijn) plaatje past.
Meteen voel ik me schuldig. Want welk kind doet dat perfect?
Ik zal ermee moeten leren dansen. Het leren omarmen. Het brengt ook mooie dingen met zich mee. Het loslaten van mijn eigen verwachtingen, mijn eigen beeld. Meevaren op de golven die het leven mij te bieden heeft. Ik vind het moeilijk, want zo gaat dat al even, dat er dingen gebeuren waar ik niks over te zeggen heb gehad. Een stel danspartners die ik zeker niet tegen wilde komen.
Het voelt vaak best alleen. Dan is het fijn dat je soms mensen tegenkomt die het snappen, al snap ik het zelf dan nog niet zo goed.
En als het me dan toch overkomt, wil ik er wel voor kiezen om het aan te gaan, in plaats van het weg te stoppen. Ik wil graag weer voor de vreugde gaan. Want er kan je nog zoveel overkomen, maar het is toch dan weer aan mij hoe ik ermee omga. Al gaat dat dan soms met een diepe zucht...
Wat ben je een mooi en eerlijk mens. Je doet het goed lieverd..! Echt! En makkelijk..nee dat is het niet. En dat mag gewoon gezegd worden. Want houden van doe je toch wel(met heel je hart en alles daar om heen)!
BeantwoordenVerwijderen