Doorgaan naar hoofdcontent

Nieuwjaarsproloog

Ik was van plan om het einde van t vorige jaar een verhaal te schrijven over het afgelopen jaar. We waren er even tussenuit (heel burgerlijk naar een burgerlijk huisje op een burgerlijk vakantiepark, maar dat is oke. Je leeft immers maar 1x ;) dus kan ik nu sterven. Grapje natuurlijk)
Zoals ik dus op vakantie was, was mijn brein dat ook.
Poging nummer zoveel dus.
Als je het mij vraagt was 2017 niet bepaald mijn jaar. In een belangrijk opzicht ook wel weer, maar het heeft me zeker heel wat grijze haren erbij doen krijgen.
Het mogen krijgen van een tweede kind. Gezond en wel! Wat een ongelooflijk wonder en natuurlijk ben ik een dankbaar mens. Maar daarnaast heb ik dat toch wel even onderschat. Zoals ik steeds gedacht had dat ik die er wel 'even bij zou doen'. Boy. I was so wrong. Ik heb ontzettend gezweet.
En zo goed als het allereerste begin was, zo slecht voelde ik mezelf halverwege. Het moest er van komen denk ik nu. Een gezond kind krijgen gaat je niet in de koude kleren zitten, na alles wat we meemaakten.
Het was geen polonaise die we liepen. Daar had ik wel op gehoopt. Ik heb zeker niet altijd genoten. Ik kon het niet.
De roze wolk was ver te zoeken. En dat vind ik moeilijk om zo even op te schrijven, want alles had zn weerslag. Ik wilde gewoon blij zijn. Na alles.
Alles wat we meemaakten met Glenn, het zit nog altijd in mn aderen. En het is niet altijd hard gejank. Het heeft me veranderd en ik maak daarom bepaalde keuzes en ik kan niet ontkennen dat ik er niet meer aan denk, want het komt iedere dag nog weleens voorbij. Dat ie nu gezond is zegt niets over mijn gevoel nu. Het goede nieuws: Ik kan ook nog lachen. Net zo goed. 
Dus zo stoer ben ik niet. Al krijg ik dat weleens te horen. Ik doe vaak maar wat. Ook ben ik vaak allang blij dat ik kan ademhalen met 2 stuks nageslacht. (Eigenwijs is hun tweede naam)
En oh wat kan ik lachen om die 2. Als ze samen aan t geinen zijn. Dat gegiechel, daar doe ik het voor :)
Een nieuw jaar en nieuwe kansen. Al geloof ik meer in een dag. Een jaar is te lang als je vandaag leeft.

Reacties

  1. Stefanie Blogt4 januari 2018 om 22:33

    Mooi!! En je voelt je misschien niet altijd stoer..maar je flikt t em wel elke dag weer! Ik vind je een kanjer! Xx

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen