Doorgaan naar hoofdcontent

Bijzonder

Lekker warm zit ik aan de keukentafel. Ik kijk even naar Livia. Ze lepelt driftig haar toetje naar binnen met haar bijna gecontroleerde bewegingen. 'Ah bah!' hoor ik weleens op andere dagen van d'r grote broer, wijzend naar haar vieze snoet. Gelukkig kan ze weer lachen, die mooie, kleine, allerliefste dreumes van me.

Wandelen is m'n hobby. Een aantal kilometers ver. Vandaag leek het weer goed te zijn. Niet heel warm maar ook niet heel koud.
Wandelen is een goed moment om even te ontstressen wanneer er veel dingen tegelijk spelen. Even alle zorgen aan de kant.

Totdat het gaat regenen. Nee, ik ben er niet een die er niet tegen kan als het zacht gaat. Niet dat ik het huis uitga als het niet nodig is maar een beetje regen als ik eenmaal buiten ben is niet erg..

Het bleef niet bij een beetje regen. Harder en harder ging het. Regen in ons gezicht. Doorweekt met plakharen. Koud tot op het bot. Livia kon niet meer anders als huilen. Het huilen gaat over in krijsen. Ik pak mn kind uit de wagen en til haar een paar honderd meter op mn arm.
Ik hou het niet meer vol. Het regent keihard en o wat is het koud. Alsof er dikke ijspegels op mn hoofd vallen.

Livia wil niet meer in de wagen, maar ze moet. Ze rilt en trilt en heeft het zwaar.
Ik worstel en worstel en het kind brult steeds harder.
'Aah wat is er aan de hand?' hoor ik ineens vragen. 'Mn dochter is koud en nat. Ik krijg haar niet meer stil'. 'Wil je even binnenkomen?' vraagt de vrouw die het keukenraam opendeed om polshoogte te nemen.

Mijn reddende engel. Mn dreumesje krijgt een dekentje. Ze belt direct haar buurvrouw. 'Heb je nog kleertjes? Heb een vrouw binnengehaald, helemaal doorweekt. Verrast door de regen!'.
Of ik thee wil. Ik ben een beetje beduust. Man, wat een warme deken.

De andere reddende engel komt kleertjes brengen en helpt me mn dochter aan te kleden.
Na een tijdje van kou en rillen, wordt Livia uiteindelijk rustig en is ze weer mn even vrolijkerd als altijd. Poes komt even loeren bij der. Alles is weer goed.

Ik wil beide vrouwen bedanken als Herwin ons komt halen, maar t schiet me tekort. Nog een beetje overvallen door de regen en dit avontuur.
Wat bijzonder!
Het bestaat dus nog wel ♡
Dankjewel!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...