Doorgaan naar hoofdcontent

Bijzonder

Lekker warm zit ik aan de keukentafel. Ik kijk even naar Livia. Ze lepelt driftig haar toetje naar binnen met haar bijna gecontroleerde bewegingen. 'Ah bah!' hoor ik weleens op andere dagen van d'r grote broer, wijzend naar haar vieze snoet. Gelukkig kan ze weer lachen, die mooie, kleine, allerliefste dreumes van me.

Wandelen is m'n hobby. Een aantal kilometers ver. Vandaag leek het weer goed te zijn. Niet heel warm maar ook niet heel koud.
Wandelen is een goed moment om even te ontstressen wanneer er veel dingen tegelijk spelen. Even alle zorgen aan de kant.

Totdat het gaat regenen. Nee, ik ben er niet een die er niet tegen kan als het zacht gaat. Niet dat ik het huis uitga als het niet nodig is maar een beetje regen als ik eenmaal buiten ben is niet erg..

Het bleef niet bij een beetje regen. Harder en harder ging het. Regen in ons gezicht. Doorweekt met plakharen. Koud tot op het bot. Livia kon niet meer anders als huilen. Het huilen gaat over in krijsen. Ik pak mn kind uit de wagen en til haar een paar honderd meter op mn arm.
Ik hou het niet meer vol. Het regent keihard en o wat is het koud. Alsof er dikke ijspegels op mn hoofd vallen.

Livia wil niet meer in de wagen, maar ze moet. Ze rilt en trilt en heeft het zwaar.
Ik worstel en worstel en het kind brult steeds harder.
'Aah wat is er aan de hand?' hoor ik ineens vragen. 'Mn dochter is koud en nat. Ik krijg haar niet meer stil'. 'Wil je even binnenkomen?' vraagt de vrouw die het keukenraam opendeed om polshoogte te nemen.

Mijn reddende engel. Mn dreumesje krijgt een dekentje. Ze belt direct haar buurvrouw. 'Heb je nog kleertjes? Heb een vrouw binnengehaald, helemaal doorweekt. Verrast door de regen!'.
Of ik thee wil. Ik ben een beetje beduust. Man, wat een warme deken.

De andere reddende engel komt kleertjes brengen en helpt me mn dochter aan te kleden.
Na een tijdje van kou en rillen, wordt Livia uiteindelijk rustig en is ze weer mn even vrolijkerd als altijd. Poes komt even loeren bij der. Alles is weer goed.

Ik wil beide vrouwen bedanken als Herwin ons komt halen, maar t schiet me tekort. Nog een beetje overvallen door de regen en dit avontuur.
Wat bijzonder!
Het bestaat dus nog wel ♡
Dankjewel!

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei