Lieve Glenn
Het is herfst en t is goed te zien. De bladeren verkleuren om vervolgens van de boom te vallen.
Het gaat goed met ons. Vind je niet? We leven gewoon. Sober. Niet teveel bijzonders want daar hebben we al even geen trek meer in. Hier zijn de bijzondere dingen klein en normaal niet noemenswaardig. Gewone dingen. Hoe we t liefste leven.
Jammer genoeg zijn er mensen die zich druk kunnen maken. Zich drukmakend over jouw woordenschat. Iedere keer als ik probeer ze als een half bezopen moedereend met klapperende vleugels van je af te slaan, des te groter zij de kans achten zich een soort aan jou te verschransen.
En ik zit me hier een partij blij te wezen. Dat ik jouw moeder mag zijn. Dat je niet dood bent gegaan, toen je dieper dan diep bent gegaan. Blij om wie je bent. Dat ik jou begrijp en ik weet hoe ik jou kan snappen en wij daarin onze eigen weg hebben gevonden. Ik kan me niet druk maken over iets waarvan ik overtuigd ben dat je het ooit gaat doen. Op je eigen tijd.
En niemand die dat lijkt te begrijpen. Praten is zo van deze tijd. Als je het niet kunt zul je bij voorbaat al geplaagd worden op school. En ja iedereen wil helpen maar t snappen doet niemand.
'Hij is lichamelijk gezond. We moeten vooruit'.
(Aauuuuuw!)
Het doet pijn dat men aan jouwn meterslange doktersdossier voorbij lijkt te gaan. En het ook niet genoemd mag worden. Oke, je bent gezond, maar het verleden is niet vergeten. Ja daar is mama wel een beetje erg boos over. En verdrietig. 'Laat mn kind met rust! Hij was bijna dood! Waar hebben we t in hemelsnaam over?!' schreeuwt mn wezen. 'Ga belangrijkere dingen doen!'
Weet maar dat jij er mag zijn. Zoals je bent. Voor mij ben je perfect met nog weinig woorden. Je mooie koppie en je aanstekelijke lach. Ik hou van jou. Je hele leven lang!
Liefs
Je Mama
Je Mama
Mooi geschreven! En zo waar! Het komt wel. En anders... alsof het voor jullie iets uitmaakt. Het is jullie mooie lieve Glenn! <3
BeantwoordenVerwijderen