Doorgaan naar hoofdcontent

Zelfonderschatting/Nachtelijk tafereeltje

Het is half 5. Midden in de nacht.
'Laat het aub niet waar zijn'. Maar het gehuil blijkt echt. Toemaar, slaap maar weer verder. Mama is een beetje moe. Ik zit er niet echt op te wachten, ik kan dit niet, ik wil gewoon slapen...

Het stopt niet. Naar mate ik langer wacht, hoe harder het gehuil wordt. Met enige vorm van tegenzin stap ik uit bed. Ik haal de baby uit haar ledikant en leg haar naast me, in de wieg. Die grote fles met moedermelk gaat erin, bijna voordat ik met mijn ogen kan knipperen.
'Ga nu maar weer slapen' hoor ik mezelf tegen de baby zeggen.

Laat het niet waar zijn, denk ik opnieuw. Het was toch niet de deurklink?
Toch wel. De peuter komt aangespeurd. Nog half slaperig kruipt hij in het grote bed, zoals wel vaker gebeurd.

Natuurlijk gaat de baby niet slapen.
'Zusje!' roept de peuter. En met enige lichtjes in zn ogen aanschouwt hij hoe ze de clown uithangt, daar midden in de nacht, in de wieg.
En stiekem lach ik ook. Het is te hilarisch. Dit schouwspel in het donker.

Het slapen wordt ons niet meer gegund denk ik. Klaarwakker is de baby. De peuter weet zich geen houding. Als laatste poging stort hij zijn kleine lijf op die van zn moeder. Het zusje gaat nog even door met haar nachtelijke taferelen.

Uiteindelijk besluit ik de peuter terug te leggen in zn bed. Voor ons allemaal beter. Versufd stemt de peuter ermee in en valt bijna meteen in een diepe slaap.

Uiteindelijk heeft de baby mn borst gevonden om op te liggen.
En eindelijk..we vallen in slaap...:)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen