Doorgaan naar hoofdcontent

Leef!

Moet ik nu huilen of zal ik blij zijn? Zal ik lachen of is de verwondering toch te groot dat ik zal huilen? Of ben ik bang? Bang voor wat de toekomst bij brengen kan?

Huilen omdat ik weet dat ook kinderen kunnen sterven. Blij zijn omdat jij leeft. Verwondering om wat jij kunt. Het openen van harten. Het verbreken van een soort van verbitterdheid. Maar ook huilen om wat jij 3 jaar geleden moest doorstaan om te zijn wie jij nu, vandaag, bent.

Soms ben ik bang. Te bang. Dat het alsnog ophoud. Vaak lach ik. Omdat jij te eigenwijs bent om Livia bij haar naam te noemen. Soms ben ik verdrietig. Omdat ik me niet altijd in mijn verdriet begrepen voel. Het moest maar eens over zijn. Want je leeft immers nog..

Verward voel ik me. En voel ik alles door elkaar heen. Een achtergelaten kado. Het kan niet anders dan dit. Het zou tegenover de situatie een soort van raar zijn als we het leven oppakten alsof er niets gebeurd is. Het zou vreemd zijn als het me niet veranderd zou hebben.

Nee ik ben geen mens dat wil leven met angst als drijfveer. Angst slokt je op. Het spuwt je uit. Je hebt er niets aan. Toch is het er. Of dat nu begrepen wordt of niet.

Lieve liefste Allerliefste

Ik wil dat je leeft. Met al je blijdschap. Al je verdriet, met heel je hart en alles wat daarin mag zijn. Zijn.

In hemelsnaam. Leef! En heb lief!

Ik heb je lief ♡

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen