Doorgaan naar hoofdcontent

Leef!

Moet ik nu huilen of zal ik blij zijn? Zal ik lachen of is de verwondering toch te groot dat ik zal huilen? Of ben ik bang? Bang voor wat de toekomst bij brengen kan?

Huilen omdat ik weet dat ook kinderen kunnen sterven. Blij zijn omdat jij leeft. Verwondering om wat jij kunt. Het openen van harten. Het verbreken van een soort van verbitterdheid. Maar ook huilen om wat jij 3 jaar geleden moest doorstaan om te zijn wie jij nu, vandaag, bent.

Soms ben ik bang. Te bang. Dat het alsnog ophoud. Vaak lach ik. Omdat jij te eigenwijs bent om Livia bij haar naam te noemen. Soms ben ik verdrietig. Omdat ik me niet altijd in mijn verdriet begrepen voel. Het moest maar eens over zijn. Want je leeft immers nog..

Verward voel ik me. En voel ik alles door elkaar heen. Een achtergelaten kado. Het kan niet anders dan dit. Het zou tegenover de situatie een soort van raar zijn als we het leven oppakten alsof er niets gebeurd is. Het zou vreemd zijn als het me niet veranderd zou hebben.

Nee ik ben geen mens dat wil leven met angst als drijfveer. Angst slokt je op. Het spuwt je uit. Je hebt er niets aan. Toch is het er. Of dat nu begrepen wordt of niet.

Lieve liefste Allerliefste

Ik wil dat je leeft. Met al je blijdschap. Al je verdriet, met heel je hart en alles wat daarin mag zijn. Zijn.

In hemelsnaam. Leef! En heb lief!

Ik heb je lief ♡

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you
1 reactie
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!
4 reacties
Meer lezen

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei
Een reactie posten
Meer lezen