Doorgaan naar hoofdcontent

Als muziek in mn oren...

Mama! Mama? Mama, papa bus!
Ja lieverd, papa is met de bus. Weet je nog wat ie ging doen?
Stilte
Papa is aan t werk vandaag he. Hij komt straks weer terug.
Mama! Mama? Mama! Mama mama mama mama.
Ja lieverd?
Auto mama!
Dat is de auto van mama. Dat heb je goed gezien.
Glenn mee? Zusje mee? Mama mee?
Ja we gaan straks weg. En dan mag zusje mee. Dat wil je graag he. Vind je zusje zo lief?
Ja!
Ik heb nooit gedroomd van het moederschap. Ik had als meisje geen ambities om kinderen te krijgen. Niet dat ik dat niet wilde. Het bleef gewoon in het midden..
En toen k dan eenmaal wilde moest het liever gister als vandaag. Zoals ik al had verwacht bleef het uit. Een jaar of 3 (en een maand)
Geen idee hoe t zou zijn toen ik zwanger was van mijn eerste. Hoe dat werkte met baby's. Een soort van onbevangenheid en toch niet helemaal. Het was nou eenmaal zo bijzonder dat ik het niet kon geloven en ook bang was dat mijn blijdschap kon omslaan in verdriet omdat ik toen al wist dat als je iets hebt, je het ook zo kan verliezen. Maar wel over hoe het zou zijn als de baby eenmaal geboren was.
Toen mn baby wat ouder werd en ik om me heen baby's zag die huilden om hun mama als ze even niet in het zicht waren, vroeg ik mezelf weleens af hoe dat zou zijn. Zo'n mamaplakker.
Want van alles wat we meemaakten, was dat hetgeen wat niet gebeurde. Geen tranen met tuiten als mama er niet was. Geen mama geroep bij een valpartij. Geen gekleef of gehang aan mama's been.
Ik zei weleens dat ik dan misschien zijn moeder was, maar Glenn was niet van mij, maar van de wereld en de wereld was van hem.
Bij iedereen klom hij op schoot. De meest wildvreemde werd geknuffeld. Liep met iedereen weg.
'Wat een makkelijk kind!'
Misschien wel, maar soms vond ik dat allesbehalve makkelijk. Voor mezelf.
Want ik had ervoor gekozen mn kind te laten zijn. Dit toe te laten en hem daarin zn weg te laten vinden. Hem op vreemde schoten te laten zitten. Hem met knuffels van onbekenden te laten overspoelen. Op de achtergrond stond ik voorzichtig toe te kijken.
Bestond ik wel? Wist hij wel dat ik zijn moeder ben?
Nee geen jaloezie.
Meer iets onverwachts. Na alles wat er gebeurd is...
Meer het loslaten.
'Laat hem maar!' Hoor k mezelf zo weer zeggen als iemand daar anders over dacht. Dat snap ik best.
Maar het was nodig.
Het was nodig voor hem. Zodat hij nu, als hij valt zn armpjes om me heen slaat en 'mama' hem mag troosten. 
Mama! Mama? Mama! Mamamamamama?!
Papa bus! ♡

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen