Doorgaan naar hoofdcontent

Eindelijk thuis

Liefste Glenn,

Zo'n aparte 2e pinksterdag heb ik nog niet meegemaakt. Jij bent gewoon weer thuis! Zoals het hoort. Bij je paps en ik. Dat het nog niet echt tot me doordringt is een ander punt. Dat ik toch echt weer het vertrouwen in jou moet terug vinden is iets wat zeker is.

Vanmiddag had ik je alweer even in je bedje gelegd. De babyfoon stond aan. Na 10 minuten was je alweer beneden. Mama houdt je nog maar even in haar buurt. Niet te snel en teveel ineens willen :) Net als het genieten. Er is zoveel gebeurd in die 5 weken. Het is teveel geweest. Soms ben ik mezelf even kwijt en ook mijn gevoel lijkt soms de buurt in te zijn. Ik voel me soms leeg. Het zijn de laagjes die er een voor een af zullen vallen. Wil mijn tijd nemen, mijn gevoel volgen en dus dichtbij mezelf blijven.

Lieverd, zonder alle lieve berichtjes, steun en bezoekjes van iedereen, was mama er heel anders aan toe geweest. Het is fijn om te weten dat er aan ons gedacht is door heel veel mensen :)

Ik kijk alweer uit naar vannacht. Dat jij om je fles jengelt terwijl mama met hangogen je fles ophaalt.
Ik heb je gemist lieve Pluis. Ik heb ons gemist! We zijn weer compleet ♡

Ik hou van jou

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Van harte gefeliciteerd en nu genieten

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Aaah wat ontzettend fijn om te lezen, geniet samen van de kleine man, ook 's nachts! Heb je blog tot nu toe met heel veel belangstelling gelezen en ben zo blij voor jullie dat hij nu al weer thuis is. Niets is vanzelfsprekend, zo blijkt maar weer eens en het is zo geweldig om te lezen dat Glenn zoveel kracht in zichzelf heeft, met support van z'n paps en mams en alle lieve familie en vrienden! Ik hoop dat jullie, z'n paps en mams, heel snel alles achter jullie kunnen gaan laten en alle narigheid van af kan laten glijden. Heel veel liefde en goeds toegewenst vanaf deze kant uit Nijbroek, van de Pannekoekies

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een heerlijk nieuws Geertje en Herwin! Wat fijn dat ie weer thuis is. Het zal jullie alle drie inderdaad nog een lange tijd kosten voor je er samen weer helemaal bovenop bent. Neem de tijd die je nodig hebt en weet inderdaad dat er veel mensen mee leven. En voor jullie bidden...!
    Lieve groet, Johan en Margriet

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...