Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...

Mijn allerliefste Glenn. Ik zie het in je ogen en nog het meest in je doen en laten. Vanaf morgen heb je vakantie. Zes weken lang. En eigenlijk wil je het niet. Want wat jij wilt moet meteen. Eigenlijk gister al, want zo gaat dat in jouw, hoofdje.  Je wilt leren lezen.  Ik zet het zo apart omdat het zo hoort dat je dat op den duur wilt, maar in jouw geval zo bijzonder. En ik ken je niet anders dan dat alles op jouw tijd zal gaan. Dat is sinds de dag dat je geboren bent. De dagen op de kinder intensive care, je deed het op jouw manier.  En dat is goed. Jij bent goed. Niet altijd makkelijk voor mij en de rest van je omgeving. Want nu betekent dat vooral al een paar weken veel boosheid en frustraties. Je bent klaar in je klas en t wordt er thuis niet gezelliger op. Ik blijf benoemen dat je graag door wilt naar de volgende klas, dat ik dat snap en dat het mag maar dat er voor alles een tijd is. Voor even wordt je daar weer een beetje rustiger van totdat we weer ee...

Ik vroeg me af of alles er altijd al zo uit had gezien. Zo grijs en een beetje grauw? Ik liep in de Walstraat en er floten vogels zo hard dat ik ervan stil bleef staan. Alsof ik wilde roepen dat ze t ook wel even wat stiller mochten doen.  De auto's reden hard - of ik zo langzaam. De wereld groot en ik voelde me nietig klein. Wat doe ik hier? Vroeg ik me een paar keer af. Net als die smaak die weg is. En mn reuk. Zou dat ooit nog terugkomen? Zal het ooit nog eens een beetje van het oude worden? De lucht iets blauwer en de zon iets minder fel? Ik liet iets achter in die 2 weken thuis. Alsof je weerkeert uit de bajes zei ik tegen mensen. Ze bulderden het uit.  'Alsof je denkt, wat is dit? Is dit de wereld waarin ik leef?'  Natuurlijk weet ik dat ook ik weer ga meedraaien in die wereld die al draaide. Dat deed ik bijna 8 jaar geleden immers ook, al dan niet op een andere manier, maar toch een beetje hetzelfde.  Maar voor nu voel ik me een beetje een vreemdeling. Een bee...

Mijn zoon liet gister zijn auto in de wc vallen, onderin de pot. Ik zei hem er afscheid van te nemen. Hij zou niet meer terugkomen.  Tranen vulden zijn ogen en een hartverscheurend gehuil vulde het huis. En ik, ik deed met hem mee. "Dag auto, ik ga je missen" en we knuffelden en kroelden. Ik weet het lieve jongen. Ik weet het.  De laatste dagen vullen mijn gedachten zich met die aan jou. Zo kreeg ik mezelf matig tot niet in beweging. Ik kan alleen maar denken aan hoe je je moet hebben gevoeld, die donderdagavond. Was je eenzaam? Werd je overspoeld door je emoties? Zou er nog iets geweest zijn wat het had kunnen veranderen? Tegelijkertijd vullen m'n ogen zich met tranen, want het is onomkeerbaar. Je bent er niet meer. Ik wist dat het niet makkelijk voor je was, het leven ansich. Ik kan onmogelijk boos zijn. Ik weet hoe het leven zijn kan. Daarom doet het pijn tot in de hoeken van mn hart.  Je hoorde er al zolang bij op de momenten dat ik je tegen kwam bij de mensen die vee...

1. Hoe doen mensen t toch? 'We gaan er weer iets moois van maken hoor, deze 2e lockdown!' Ik hoor het met enige bewondering aan en tegelijkertijd een soort van afgrijzen. Bah! Hoe kun je dit nou een mooie tijd noemen... 1.b Ik zal dan vast een beetje jaloers zijn. De laatste weken en maanden waren op z'n zachts geen pretje. Veel stress en zorgen (voor) was het hoofdthema. Nu de rust enigzins terugkeerde namen angst en paniek en donkere gedachten het over. Een logisch gevolg maar alles behalve leuk. Blijkbaar ben ik dan wel zo sterk dat alles eigenlijk 'gewoon' door blijft gaan, al is dat dus wel met een donkere wolk boven m'n hoofd. Maar weet je, die moet er dan maar gewoon even blijven hangen. Ik zie t al zoveel om me heen. Je moet vooral genieten en meteen naar de dokter. Of juist niet. Er wordt niet meer over gesproken of nief meer gevoeld. Alles weggepoetst. Eigenlijk het grootste vergif voor je ziel. Tranen mogen vloeien. Het werkt juist helend. Ik kan het ...

1. Ik bleek er toch niet zo aan toe. Het is alsof je niet goed in slaap kunt komen. Mn ei kon ik niet kwijt. In deze 2e week van haar schoolperiode bleek ik het minder goed te kunnen. Ik mis iets. Of eigenlijk iemand. Ik mis Livia.  2. In mn gedraai en al kijkend op de klok, kwam er niet heel veel uit m'n handen. Het liefst bleef ik zitten met koffie in mn handen en dat deed ik dan ook maar gewoon. Soms is t nou eenmaal zo en moet je het niet willen om er iets aan te veranderen.  3. We gingen wandelen. Vier kilometer zei de route. Volgens mijn kinderen en stappenteller waren het er veel meer. Het voelde als 20 met hun erbij. Onderweg hadden we de nodige strubbelingen. "Zullen we terug naar de auto?" Ja daar gaan we ook heen lieverd. Over 3 km en 800 meter zullen we er zijn. "Mama, mn benen zijn moe". Ik kan best lief zijn maar op een zeker moment wordt dat iets minder, na ook nog kindergeruzie. "Zit niet te zeiken! Gewoon doorlopen nu!" Foei moeder. En...