Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn? Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit) Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt. Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich. En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen. "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)